CONSUMO ERGO SUM

Όλοι αναρωτιόμαστε  τί άλλαξε στη συμπεριφορά των καταναλωτών σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα, και ενώ παλιότερα ξημεροβραδιάζονταν στα μαγαζιά, σήμερα αποφεύγουν τα εμπορικά κέντρα σα να ενδημεί εκεί ο βάκιλος της πανώλης. 

  Το φαινόμενο βεβαίως δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά στην Ελλάδα δεν συνέβη κάτι ξαφνικά το φθινόπωρο που να ζόρισε τον κόσμο οικονομικά, όπως π.χ. στην Βρετανία  όπου είχαν μία μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος τους κατά 40%.  Παρόλα αυτά, και εδώ παρατηρήθηκε το φαινόμενο της ξαφνικής δυσανεξίας στην κατανάλωση.

  Η κατανάλωση ήταν για όλους το εισιτήριο για ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, το brand ήταν η απόλυτη καταξίωση στα μάτια των υπολοίπων. Καταναλώνω άρα υπάρχω, παραφράζοντας τον Ντεκάρτ. (Consumo ergo sum)

  Από τη μια στιγμή στην άλλη όμως, σα να πατήθηκε ένα κουμπί στον εγκέφαλο των ανθρώπων, η κατανάλωση έγινε αμαρτία.  Σαν καθαρόαιμος λαός της υπερβολής που είμαστε, εκεί που παίζαμε τις πιστωτικές μας κάρτες σαν τραπουλόχαρτα, όλοι λένε τώρα  πως είναι απαράδεκτο να παίρνεις από την τράπεζα καταναλωτικό δάνειο.  Όταν τα Cayenne   είχαν γίνει περισσότερα από τα ποδήλατα, σε μία περίοδο που η βενζίνη κόστιζε διπλάσια τιμή από τη σημερινή, και οι αντιπροσωπείες πουλούσαν αυτοκίνητα χωρίς προκαταβολή σε όποιον περνούσε από τη βιτρίνα,  τώρα οι τράπεζες για να σου δώσουν δάνειο πρέπει να έχεις το διπλάσιο ποσό από το αιτούμενο σε κατάθεση.

   Ποια είναι η ερμηνεία αυτού του παράξενου φαινομένου? Συζητώντας με συνάδελφους καφενειακούς αναλυτές κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.

   Κατ αρχήν το φαινόμενο εκδηλώθηκε ξαφνικά, αλλά δεν δημιουργήθηκε ξαφνικά. Υπήρχε μία συσσώρευση αντιφάσεων επί πολλά χρόνια. Ο δανεισμός για κατανάλωση, κάτι άγνωστο πριν δέκα χρόνια στην Ελλάδα, έγινε στα χέρια των ανώριμων δανειοληπτών ένα επικίνδυνο και αγχωτικό παιχνιδάκι. Το διακοποδάνειο πλήρωνε το εορτοδάνειο και με τα ρέστα βάζαμε 5 ευρώ βενζίνη στο τζιπ. Κάτι δε μας πήγαινε καλά, αλλά αφού όλοι τα ίδια έκαναν το παράλογο γινόταν λογικό.

Μετά είναι και η οικολογία. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου για το οποίο ευθύνεται η δική μας παραγωγή διοξειδίου του άνθρακα, τα παγόβουνα που βλέπαμε στην τηλεόραση να κουτρουβαλιάζονται στη θάλασσα,  όσο να νε κάποιες ενοχές μας φόρτωναν.  Αλλά πάλι είπαμε,  αφού όλοι πάνε για Χριστούγεννα στην Πράγα, εμείς θα πάμε στο Σύνταγμα με τις Φιλιπινέζες?  Φορτώσαμε και άλλο την πιστωτική κάρτα, φορτώσαμε και την ατμόσφαιρα με διοξείδιο.

  Και τότε ήλθε η ευλογημένη πιστωτική κρίση. Αποκτήσαμε ένα πολύ σοβαρό άλλοθι για να σταματήσουμε αυτή την τρέλα, που έτσι και αλλιώς είχε αρχίσει να μας σπάει τα νεύρα. Μεταβαλλόμαστε σταδιακά σε όντα οικολογικά και οικονομικά ορθά.   Η τράπεζα βέβαια θα μας ζορίσει αφού ζητάει τις δόσεις των τελευταίων 30 μηνών τις οποίες τώρα θυμήθηκε ότι χρωστάμε. Αν καταφέρουμε και δεν μας βγάλει το σπίτι στο σφυρί, μου φαίνεται σε καλό θα μας βγει.

   Ο ξιπασμός των γιάπηδων και η αισθητική της γκλαμουριάς που κυριάρχησε για δύο δεκαετίες, και που στην Ελλάδα είχαμε για μια πενταετία ακόμη τα απόνερα,   έκαναν τον κύκλο τους. Καλώς την λοιπόν την κρίση  που μας ανοίγει την πόρτα για μία  νέα ισορροπία. Που όταν με το καλό την ανακαλύψουμε, σαν καλοί Έλληνες πολίτες, θα φροντίσουμε σύντομα να την εκτρέψουμε σε νέες υπερβολές.  

   https://digital.tanea.gr/ClipForm.aspx?nid=11451114