|
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος στό έργο του “Φυσική Ιστορία” αναφέρει ότι πριν από την τελετή του γάμου στην αρχαία Ρώμη, ο αρραβωνιαστικός πρόσφερε στη μέλλουσα σύζυγό του ένα δαχτυλίδι (annulus pronubus), το οποίο ήταν ένας απλός κρίκος από σίδηρο, χωρίς λίθους.
Από τα ανασκαφικά ευρήματα όμως προκύπτει ότι σε κάποιες περιπτώσεις το δαχτυλίδι του γάμου ήταν κάτι περισσότερο από τον σιδερένιο κρίκο. Η παράσταση που συνήθως απεικονίζεται στα δαχτυλίδια αυτά είναι δύο δεξιά χέρια ενωμένα που παριστάνουν την αιώνια ένωση των δύο μελλονύμφων.
Για τον τρόπο που φοριούνται τα δακτυλίδια αξίζει να αναφερθεί μια λεπτομέρεια την οποία σώζει ο Αύλος Γέλλιος, στις Αττικές Νύχτες (Χ.10) τον 4ο αι. μ.Χ. , όπου αναφέρει ότι οι αρχαίοι Έλληνες και αργότερα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να φορούν τα δακτυλίδια τους στο προτελευταίο δάκτυλο κι αυτό διότι (σύμφωνα με την Αιγυπτιακή Ιστορία του Απίωνα) οι ανατομικές σπουδές απέδειξαν ότι το δάκτυλο αυτό συνδέεται απευθείας μέσω ενός πολύ λεπτού νεύρου με την καρδιά.
Ασημένιο δακτυλίδι με χρυσή σφενδόνη, 4ος αι. μ.Χ. (Βρετανικό Μουσείο) Δεξιά εικόνα:Στα αριστερά χρυσό δακτυλίδι απεικονίζεται η στιγμή της τελετής του γάμου όπου οι σύζυγοι ενώνουν τα χέρια τους, στα δεξιά χρυσό δακτυλίδι με ενωμένα τα χέρια των συζύγων, 2ος-3ος αι. μ.Χ. (Βρετανικό Μουσείο)
Χρυσό δακτυλίδι με εγχάρακτη παράσταση: διακρίνονται τα ενωμένα χέρια των συζύγων, μια παπαρούνα και δύο αστέρια (Βρετανικό Μουσείο) Δεξιά εικόνα: Χρυσός και σαρδόνυχας, 3ος αι. μ.Χ. Στο κάτω μέρος του λίθου είναι χαραγμένη στην Ελληνική γλώσσα η λέξη Ομόνοια (Μουσείο των Καλών Τεχνών της Βοστώνης)