|
Η γιαννιώτικη τέχνη είναι κομμάτι της ιστορίας της πόλης των Ιωαννίνων. Το ασήμι δουλεύεται στην περιοχή από τα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ αναφορές υπάρχουν και σε τουρκικά έγγραφα. Εμπορική δραστηριότητα προϊόντων αργυροχοΐας από Γιαννιώτες τεχνίτες συναντάμε στην Βενετία, το Βουκουρέστι, την Πράγα, τη Βιέννη, το Βελιγράδι, τα Σκόπια, ακόμη και στη Ρωσία.
Η τέχνη "άνθισε" στην εποχή του Αλή Πασά, ο οποίος μάζεψε τους καλύτερους τεχνίτες από τις διάφορες περιοχές, όπως τους Καλαρυτινούς μαστόρους, που δημιούργησαν έργα τέχνης. Μάλιστα, στα Γιάννενα δημιουργήθηκε επαγγελματική συντεχνία των αργυροχρυσοχόοων, της οποίας η ακμή επήλθε κατά τον 19ο αιώνα, με 50 μέλη. Για τον χαρακτηρισμό τους χρησιμοποιήθηκε τόσο ο αραβικός – τουρκικός όρος "εσνάφι" (esnaf), με διάφορες παραλλαγές - "ισνάφι", "ισνάφ", "συνάφι", που σημαίνει τάξη, είδος, συντεχνία, καθώς και ο όρος "ρουφέτι", που προέρχεται από τον αραβικό όρο "rufet", δηλαδή σύνδεση ανθρώπων που ασκούν κάποια τέχνη, με σκοπό την απόκτηση κέρδους. Ανάμεσα σε αυτές, περιλαμβάνεται και η συντεχνία των "Χρυσοχόων ή Χρυσικών", που σε πηγές της εποχής εμφανίζονται και με τους όρους "κουγιουμτζήδες" (από την τουρκική λέξη kuyumucu) και "τζιοβαερτζίδες" ή "τζιοβαραίοι", στην οποία ανήκαν τόσο οι χρυσοχόοι όσο και οι ασημουργοί και οι αργυροχόοι.
Σήμερα στα Γιάννενα έχουν απομείνει 50 μόνο από τα 400 εργαστήρια που υπήρχαν την δεκαετία του 1980 που πρέπει να συνεχίσουν την πολύχρονη παράδοση της τέχνης τους σε ένα αντίξοο οικονομικό περιβάλλον