Διάδημα ονομάζεται το κόσμημα της κεφαλής. Η ετυμολογία της λέξης αναφέρεται στην ελληνική λέξη διαδέω που σημαίνει περιδένω.
Τα διαδήματα στα αρχαία χρόνια φορούσαν οι επιφανείς, πριγκίπισσες, βασιλείς κ.λ.π. ακριβώς για να επισημάνουν την υψηλή τους θέση στην κοινωνία. Οι Πέρσες βασιλείς, οι Αιγύπτιοι ευγενείς, οι Μακεδόνες βασιλείς, οι Ρωμαίοι και Βυζαντινοί αυτοκράτορες οι Κέλτες ηγεμόνες, έκαναν τις δημόσιες εμφανίσεις τους, λαμπρυναν τις επίσημες τελετές και συχνά θάβονταν με το επιβλητικό αυτό κόσμημα.
Στην ελληνική παραδοσιακή φορεσιά υπάρχουν διαδήματα σε διάφορους τύπους και ονομασίες. Το πιό χαρακτηριστικό είναι το τεπελίκι που φοριέται στην περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας, και στον Πόντο. Το κόσμημα αυτό αποτελείται από ένα δίσκο που είναι ακουμπισμένος στο πάνω μέρος της κεφαλής και περιμετρικά του δίσκου κρέμονται αλυσιδάκια.Μία παραλλαγή στο τεπελίκι που συνιθιζόταν στην περιοχή των Μεγάρων είναι το παραδομένο φέσι. Λέγόταν έτσι γιατί κρέμονταν παράδες (νομίσματα) από το κυκλικό μεταλλικό στοιχείο που ακουμπούσε στην κεφαλή. Στο κάτω μέρος υπήρχε ένα μεταλλικό στήριγμα που περνούσε κάτω από το σαγόνι και λεγόταν καπιτσάλι. Ένας άλλος τύπος κοσμήματος κεφαλής είναι το στέμμα ή κορώνα που αποτελείτο από αρθρωτά στοιχεία στο μπροστινό μέρος και κατέληγε σε ένα ζεύγος αρθρωτών κλάδων στο πίσω μέρος. Τα κομήματα αυτά συναντιούνταν κυρίως στην Ήπειρο και τη Θεσσαλία.
Τα διαδήματα που περιγράφηκαν, όπως και όλα τα κοσμήματα της παραδοσιακής ελληνικής φορεσιάς, φοριούνταν από τις γυναίκες κυρίως στο γάμο τους και συνήθως ήταν φτιαγμένα από ασήμι.
Σαν ένα είδος διαδήματος μπορούμε να θεωρήσουμε τα στέφανα του γάμου (Circlet). Τα στέφανα αυτά φτιάχνονται σε ζεύγη, και η ιστορία τους ξεκινάει ήδη από τον 6ο αι. μ.Χ. όπου εμφανίζονται στις περιγραφές των γάμων των βυζαντινών ευγενών και αυτοκρατόρων. Η συνήθεια αυτή επεκτάθηκε τα επόμενα χρόνια και στον υπόλοιπο πληθυσμό.
Στα χρόνια της οθωμανικής αυτοκρατορίας τα στέφανα και γενικά τα κοσμήματα του γάμου συνήθως ανήκαν στην εκκλησία, η οποία τα δάνειζε στους μελλόνυμφους για την συγκεκριμέμη τελετή.
Μία άλλη πολύ συνηθισμένη ονομασία για το κοσμήμα της κεφαλής είναι τιάρα (tiara).

Χρυσό διάδημα του 4ου αι. π.Χ. από τους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας

Ελληνιστικό κόσμημα (200 π.Χ.) κεφαλής και μετώπου. Βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης