Pewter, λένε οι ʼγγλοι ένα κράμα που περιέχει κασσίτερο σε ποσοστό 85% έως 99%. Το υπόλοιπο είναι κυρίως χαλκός. Με αυτό τον κασσίτερο , στα χρόνια του μεσαίωνα κατασκευάζαν στην Ευρώπη τα μαγειρικά σκεύη. Το κράμα αυτό είναι μαλακό, άρα εύκολο στην κατεργασία, χυτεύεται, λιώνει σε χαμηλή θερμοκρασία, περίπου 250οC ,  ανακυκλώνεται εύκολα, και δεν είναι τοξικό. Γι’ αυτούς τους λόγους επί. αιώνες παρήγοντο από pewter σκεύη, μέχρι το 1850 περίπου, που αντικαταστάθηκε από το γυαλί και την πορσελάνη.

¨Ένα λάθος που έκαναν οι μεταλλουργοί του μεσαίωνα είναι ότι στο κράμα αυτό επί αιώνες προσέθεταν μόλυβδο. Όταν οι άνθρωποι μαγείρευαν  τροφές με οξύτητα π.χ. ντομάτες , τα οξέα της ντομάτας αντιδρούσαν με τον μόλυβδο, και οι άνθρωποι πέθαιναν. Γι αυτό υπήρχε η δοξασία, ότι όποιος φάει μαγειρεμένη ντομάτα, θα πεθάνει. Μόλις έγινε αντιληπτό τι συνέβαινε, οι μεταλλουργοί δημιούργησαν το κράμα Britannia, που αντί για μόλυβδο, περιείχε αντιμόνιο και χαλκό.

    Σήμερα το υλικό αυτό χρησιμοποιείται στην παραγωγή διακοσμητικών ειδών και κοσμημάτων.

   Τσαγιέρα από pewter, που ανήκε στον Isaak Newton. Σήμερα βρίσκεται στο μουσείο επιστημών του Λονδίνου.

Ο κασσίτερος είναι πολύ κατάλληλος για κατασκευή κοσμημάτων. Στην όψη δεν διαφέρει σε τίποτα από το ασήμι, είναι εύκολο σε κατεργασία και πολύ πιό οικονομικό σαν υλικό. Σε κάποιες χώρες όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο τα κοσμήματα από κασσίτερο είναι πολύ δημοφιλή.