ΧΡΥΣΟΠΟΙΙΑ ΚΑΙ ΑΛΧΗΜΕΙΑ - Η ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ

   Οι ʼραβες, που ήταν λαός προόδου την εποχή εκείνη, μυήθηκαν στον Ελληνικό πολιτισμό. Η χυμευτική ήταν μία γνώση που τους δημιούργησε ενδιαφέρον, με αποτέλεσμα, πολλά σχετικά συγγράμματα να μεταφραστούν στην αραβική γλώσσα, όπως τα βιβλία του Κράτη, του Ελ-Χαλίβ, και πολλά άλλα.

Ο Μαριάνος ήταν ένας Ελληνο-σύρος μοναχός, και δεινός αλχημιστής. Θεωρείται ο κύριος εισηγητής της Ελληνικής χυμευτικής γνώσης στους ʼραβες, ένας βασικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον Ελληνικό πολιτισμό, και το τότε ανερχόμενο έθνος των Αράβων.

Μαθητής του Μαριάνου υπήρξε ο θεωρούμενος πρώτος ʼραβας αλχημιστής ονόματι Χάλεδ Μαουία. Μαθητής του Μαουία υπήρξε ο θεωρούμενος μέγιστος από τους ʼραβες αλχημιστές, ο Αμπού Μουσά Τζαφφάρ, ο επονομαζόμενος από τους Λατίνους Geber ο μέγας διδάσκαλος. Ήδη από την εποχή του Τζαφφάρ τα έργα της Αραβικής Αλχημίας αρχίζουν να γίνονται γνωστά στους Λατίνους, μέσω της Αραβοκρατούμενης Ισπανίας, και μέσω των σταυροφοριών. Διάδοχοι του Τζαφφάρ, υπήρξαν ο Πέρσης ιατρός Αμπού Μανσούρ, συγγραφέας των «Φαρμακολογικών θεωρημάτων», και ο Πέρσης ιατρός φιλόσοφος και αστρολόγος Ιμπν Σίνα, γνωστός στους Βυζαντινούς σαν Αβιτζιανός, και στους Λατίνους σαν Αβικένας. Θεωρείτο επί πολλούς αιώνες στην Ευρώπη, σαν Ιατρική αυθεντία. Τα βιβλία του Αβικένα εισήγαγαν στην Ευρώπη, τις ιατρικές γνώσεις του Γαληνού, του Ιπποκράτη και του Διοσκουρίδη. Ο Αβικένας πέθανε το 1037 στο Χαμαδάν από κατάχρηση οπίου. ʼλλοι ʼραβες φιλόσοφοι και συγγραφείς, που έγραψαν βιβλία φαρμακολογίας και αλχημείας, ήταν ο Ραζής και ο Αβερρόης. Όλος αυτός ο πνευματικός πλούτος μεταδόθηκε στην Λατινική Ευρώπη, και της έδωσαν το όνομα αλχημεία.